سلام و درود به تمام خوانندگان و دوستان عزیز...بیست و چهارم آبان ماه سال 1391 برابراست با چهار سال نخاعی بودنم. با گذشت روزها و ماهها و سالها اینک به این نتیجه رسیده ام که انسانها بخصوص بیماران با امید زنده اند و به زندگی ادامه میدهند. یادم میاد روزهایی که در بیمارستان امدادی بستری بودم با خودم عهد بستم با تلاش و امید با این بیماری مقابله کنم چون اعتقاد داشتم هر بیماری در برابر اراده من ناچیز است.....با این طرز فکر توانستم لحظه های سخت بیماری ، که مرگ را در یک قدمی خودم میدیدم مقابله کنم......در مدت دو ماه بستری بودن در بیمارستان با درایت و هوشیاری که داشتم توانستم پرستاران را از اشتباهات ناخواسته اگاه کنم...با توجه به امکانات و لوازم مصرفی خوبی که در بیمارستان استفاده میشد هیچ جای نگرانی نبود اما این پرسنل بخش i.c.u بودند که توهّم و ترس را در دل بیماران ایجاد میکردند....نمیخواهم در مورد جزییات آن روزها بنویسم زیرا قبلا عرض و مکتوب شده است....بعد از مرخص شدن از بیمارستان توانایی خوردن و آشامیدن پیدا کردم که این خود به تنهایی امتیاز خوبی بود برای ادامه حیات و امید به زندگی داشتن...چون قبلا آشنایی با این بیماری نداشتم خود را نسبت به زمان صرف شده و طولانی شدن بیماریم شکست خورده میدانستم ....بارها از خودم نا امید شدم و خود را سرزنش میکردم که چه شد آن اراده محکم و استواری که به آن میبالیدی.....! تا زمانی که نمیتوانستم روی ویلچر بشینم از لحاظ روحی خیلی آشفته و نگران آینده بودم....تا زمانی که بیماران امثال خودم را ندیده بودم فکر میکردم من بدشانسترین و تنها نخاعی کشور هستم...از وقتی با اینترنت آشنا شدم و کنجکاو در مورد بیماریم جستجو کردم، با عزیزانی آشنا شدم و خاطرات و شرح حال آنها را مطالعه کردم تمام تصورات غلط را از ذهنم دور کردم ....آنگاه متوجه شدم من نسبت به زمان پیشرفت خوبی داشتم و خودم خبر از آن نداشتم...و دیگر اینکه همیشه در خواب و بیداری از خودم و از گناهانی که در دوران جهالت کردم شرمسار بودم و دلیل این بیماری را علتی چون گناه میدانستم....ولی الان چنین اعتقادی ندارم زیرا میدانم خداوندی که اینقدر مهربان و بخشنده هست گناهان کوچک ما را با این دردهای سخت و زجر آور مقایسه و تحمیل نمیکند....و علت این بیماری و حوادث چیزی نیست جز یک اتفاق ساده ...که برای هر کسی ممکنه اتفاق بیفته چون با چشمان خود دیدم که در بخش i.c.u چه افرادی بستری بودند از بچه پنج ساله گرفته تا زن و مرد هفتاد ساله...بنابراین مطمئنم اون دختر بچه پنج ساله که کمرش شکسته و نخاعی شده مرتکب هیچ گناهی نشده و معصوم و پاک است...از قبیل آیدای عزیز و بسیاری دیگر که در همین لحظه با برانکادر وارد i.c.u های بیمارستانهای مختلف میشوند....از قدیم تا بحال بوده و هست و الان با کثرت زندگی ماشینی این اتفاقات بیشتر به چشم میخورد...قدیم ها از روی الاغ و شتر و اسب و درخت می افتادند و نخاعی میشدند اما در عصر ما ار سوار شدن بر ماشین و موتور و نردبان حوادث این چنینی رخ میدهد....یا برای مثال بچه های فراوانی هستند که با وجود سن کم دچار سرطان خون میباشند...ایا اینها گناهکارند ؟ نه ...گفتن و نوشتن این جملات معنی ان این نیست که گناه بکنیم و هیچ حساب و کتابی در دنیا و آخرت نیست...چون فطرت انسانها چنین رفتاری را نمیپسندد. و همه با هم و در کنار یکدیگر باید زندگی کنیم و از نعمتهای خوب خدا بدرستی استفاده کنیم...این جملات برای تسلی دل بیمارانی چون خودم لازم و واجب است زیرا در مسیر بهبودی و امید به زندگی باید از آرامش بهره ببریم.....اکنون درک میکنم شش ماهه اول بیماریم با وجود این افکار خیلی سخت و دشوار بوده به اضافه دردهای ناشی از عوارض نخاعی بودن.....با دور ریختن این افکار و صبر و تلاش موفق شدم در تابستان سال 91 امیدوارتر از قبل به تمرینات و توانبخشی جسم و روحم ادامه بدهم و پیشرفت های چشمگیری بدست بیاورم ....برای خودم برنامه ریزی تدوین و روزی چند ساعت ورزش کردم. بعد از مدتی توانستم با کمک پارالل چند قدمی راه بروم و قبول دارم که باز هم مشکلاتی باعث میشود که بیمار از ادامه تمرینات باز ماند ...اما دلیل بر ناکامی نیست.....این بیماری در یک لحظه اتفاق می افتد و انسان را از پا در میاورد ...ولی برای مقابله با این بیماری باید سالها تلاش کرد تا نتیجه کمی بگیری...امیدوارم علم و تکنولزی بزودی به بهبودی کامل بیماران نخاعی منجر بشود تا بیماران دیگر دشواریها و دردهای ما را تجربه نکنند......امین /در آخر خودم را مسئول میدانم ازدکتر پرفسور خانم پروانه وثوق یادی کنیم ایشان در اول خرداد ماه 92 فوت کردند.. بزرگی این زن و خدمات زیادی که این دکتر به بیماران سرطانی و خانواده های آنها کرده مطمئنم جایش در بهشت برین است..خداوند او را قرین رحمت کند..امین (حیف این دکترهای با وجدان که میمیرند) دانشجویانی که پزشکی میخوانید سعی کنید هم انسان باشید هم دکتر تا نامتان و یادتان بی نیکی ثبت شود.....تا قسمتی دیگر خدا نگهدار پی نوشت : گاهی قصه زندگی یکی از ما درسی است برای دیگران و گاهی غرور و خیلی خصلت های بد دیگر باعث میشوند که افراد نخواهند حقیقت را ببینند یا حتی اگر می بینند ابراز کنند که برایشان مهم نیست اما در اختیار گذاشتن تجارب درست و از حقیقت گفتن وظیفه ماست اینکه اثر دارد یا نه وظیفه ما نیست هدایت و اثرگذاری با خداست همانطور که خداوند به پیامبرش هم می گفت تو تنها ابلاغ کن و در پی آن غصه اینکه به راه امدن یا نه را نخور.....(بر گرفته از وبلاگ سودا خانم....که باعث نوشتن دوباره من شد)
سلام به تمامی دوستان گلم، بخصوص همدردان عزیز و مهربانم. اردیبهشت ماه سال 1391 تمام شد و دقیقاّ سه سال و نیم، از روز ازدواج و نخاعی شدنم میگذرد. بعد از طلاق همسرم با وجود بودن مادر عزیزم، دیگر رمق و نایی واسه ورزش و توانبخشی نداشتم، هر روز و هرشب با کمک ویلچرم داخل حیاط میرفتم، اما فکر و خیال ذهنم را مخدوش و تمام وقتم را پر کرده بود، و گاهی وقتها با توجه به فصل بهار باران میبارید و خیلی از تماشای باران لذت میبردم چون غمی که در دلم بود با باریدن باران که همانا اشکهای من باشد آرام و قرار میگرفتم...هر چه بیشتر فکر میکردم کمتر به نتیجه میرسیدم...و آخر هم به کلمه تقدیر و حکمت ختم میگردید....حرفی که از زبان بیشتر عیادت کنندگان و آشنایان به دفعات زیادی شنیدم و میشنوم....البته زیاد از رفتن همسرم ناراحت نبودم چون اعتقاد داشتم اگر خوشبخت شود لااقل سهمی در خوشبختی آن داشته ام. و عملاّ سعی کردم مشکلات این راه را هموار سازم تا بدون دلخوری ختم به خیر گردد.با این حال جدایی و طلاق کلمه ای متاثر کننده و ناخوشایند بود که باور و قبول آن مستلزم گذر زمان و صبر و شکیبایی است. زیرا از یاد بردن خاطرات و لحظات خوب زندگی به سادگی امکانپذیر نبود.همه این باورها با وجود بیمارنخاعی بودن کاری بس دشوار و قابل تآمل است....! خیلی ها انتظار دارند براحتی این مسائل را نادیده بگیری و بدون هیچ اندوهی از کنار این بحرانها بگذری چون خودشان دچار این عارضه و عوارض آن نشدند که درک کنند چقدر ناراحت کننده و سخت است اگر کسی احساس داشته باشد از گفتن این حرفها خودداری میکند.از تمام اطرافیان و خانواده بیماران نخاعی خواهشمندم بجای نصیحت و دلداری دادن سعی کنید برای بیمار مشغله فکری درست نکنید و آنها را از نگرانی ها و کمبودها دور نگهدارید چون کوچکترین استرس و ناراحتی باعث نا امید شدن بیمار، از زندگی کردن میشود......! پس از این بحران و پشت سر گذاشتن تنهایی ها، تصمیم گرفتم از دوستانم برای رفع تنهایی و کمک کردن در انجام کارهای توانبخشی استفاده کنم. هر روز با کمک دوستان برس به پاهایم میبستم و دو ساعتی سر پا می ایستادم. در حالیکه قبل از این مشکلات میتوانستم بدون بستن برس سر پا بایستم ....در روزهای آینده عکسهایی از لوازم توانبخشی مثل برس و اسپلنت را در قسمت مربوطه آپلود میکنم تا همه دوستان این لوازم را مشاهده و از کاربرد آنها با اطلاع شوند....دوستان عزیز توجه داشته باشند من وقتی موضوع و داستان یا خاطره ای در رابطه با بیماری خودم مینویسم دلیل بر اعتقاد و اخلاق شخصی من نیست ....در قسمت قبلی از کاه کوه ساختند و طوری نظر دادند که انگار خودم آن حرکت را اختراع و انجام داده ام...من خاطره خوشی از لب ندارم چون در بچگی هنگام بازی با دوستانم اتفاقی برایم افتاد که شرح میدهم....! یکی از روزهای گرم تابستان با دوستان همبازیم مشغول صحبت کردن بودیم .یکی از بچه های شیطون عمدآ لانه زنبورها را که در نزدیکی ما بود خراب کرده و خودش متواری شد..زنبورهای بیچاره وقتی به خونه شون برگشتند با لانه خراب و ویران روبرو شدند و چون نزدیک غروب بود و جایی واسه خوابیدن نداشتند ناراحت و سرگردان بودند.یکی از این زنبورهای ناراحت و عصبانی به من حمله کرد و با سرعت زیاد خودش را به لب من چسباند و با عصبانیت نیشی به لب پایین من وارد کرد...سریع واکنش نشان دادم و با دست زنبور را از لبم جدا و پرتش کردم ولی دیگر کارش را کرده بود بعد از چند دقیقه لبم تورم کرد و قیافه خنده داری برایم درست کرد هر چه زمان میگذشت لبم بیشتر آویزون میشد...بعد از نیم ساعت لبم رسید روی چانه ام...دیگه از قیافه خنده دار گذشته بود چون صورتم خیلی وحشتناک شده بود و هر کسی ناگهان منو میدید میترسید و تمام بچه هایی که باهم بازی میکردیم، منو مورد تمسخر قرار دادند و میخندیدند.....وقتی به خونه رفتم مادرم ترسید و سریع منو به دکتر برد..اما تا ده روز لبم آویزون و زشت شده بود....! وقتی روز شنبه به مدرسه رفتم مدیر مدرسه منو اخراج کرد، گفت تا خوب نشدی به مدرسه نیای...منم از خدا خواسته رفتم خونه...! گر چه این خاطره ربطی به بیماریم نداشت ولی خواستم تنوعی ایجاد شود...در اینجا از تمام مخاطبین عزیز که خواننده این وبلاگ هستند خواهش میکنم اگر براتون مقدوره سعی کنید بعد از خواندن این پست نظری در قسمت مربوطه بگذارید حتی اگر شده فقط یک کلمه بنویسید چون میخواهم بدونم آیا نوشتن این مطالب تاثیری در روند بهبودی و حتی سرگرمی شما دارد یا نه زیرا نوشتن و تایپ این مطالب برای بیماری مثل من کار سخت و دشواری میباشد ....نظر دادن در این پست از چند جهت خیلی برایم اهمییت دارد....حتما نظر دهید متشکرم / خدانگهدارشما
سلام دوستان عزیز و گرامیم. با رسیدن عید نوروز 1391 سه سال و چهار ماه از نخاعی شدنم میگذرد. آخرین بار که با همسرم صحبت کردم قرار گذاشتیم بعد از تعطیلات عید به خونه برگردد. عید شد و روزها پس از دیگری میگذشت.سیزده بدر با خانواده به تفریح رفتیم. تعطیلات تمام شدم و شب و روز منتظر تلفن همسرم بودم. روزها گذشت و هیچ خبری نشد.
هر وقت زنگ تلفن به صدا در میامد با دشواری و حتی سینه خیز بطرف تلفن
میرفتم.اما همیشه پشت خط آن کسی نبود که من منتظرش بودم. یک ماهی گذشت خبری نشد و مجبور شدم به انتظارم خاتمه بدهم.شماره همسرم را گرفتم و بعد از احوالپرسی با او صحبتی کردم، و همان لحظه اول متوجه شدم ورق برگشته و آخر هم جواب درست و واضحی نداد...! برایم جای تعجب داشت کسی که هر روز تلفن میکرد و انتظار داشت همان لحظه بروم دنبالش و بیاورمش حالا چرا سرد و بی اشتیاق شده...! بعد از این ماجرا تصمیم گرفتم از اقوام و نزدیکانش خبر دقیق را جویا شوم. بنابراین متوجه شدم خواستگاری آمده و منتظر جواب خانواده او هست....! برای مطمئن شدن از این خبر تصمیم گرفتم به خانه آنها بروم و کار را تمام کنم...! صبح یک روز به خانه آنها رفتم و با پدر و مادر همسرم گفتگو کردم، متوجه شدم کار تمامه و چیزی واسه بحث نیست. همسرم هم در گوشه ای با چشمان گریان نشسته و به حرفهای ما توجه میکرد...! برای آخرین بار رضایت خود و خانواده ام را از برگشت همسرم اعلام کردم تا لااقل وجدان خودم را راحت و آسوده کرده باشم....! به خونه برگشتم اما دیگر خبری نشد...در اینجا باز هم از زحماتی که درآن چند سال متحمل شد قدر دانی و سپاسگذارم و از خداوند متعال سعادت و خوشبختی را برایش آرزومندم....! چندی پیش فیلمی روسی دیدم، فیلمی در مورد زندگی فردی نخاعی....چون با زبان روسی کمی آشنایی دارم خلاصه فیلم را برایتان تعریف میکنم...! دختری بنام"ژانت" با مردی بنام"یوری" در هنگام کوهنوردی با هم آشنا شدند....آنها به کوهنوردی علاقه زیادی داشتن و با هم ازدواج کردند و عاشقانه زندگی میکردند...یک روز
در هنگام کوهنوردی یوری از کوه پرت شد پایین و از ناحیه کمر دچار آسیب شد.
در بیمارستان مشخص شد نخاعش آسیب دیده و دیگر نمیتواند راه برود.....آنها
در آپارتمانی در شهر مسکو زندگی میکردند...تمام اندوخته خود را خرج هزینه
های درمان کردند اما هیچ تاثیری نداشت..ژانت برای ادامه زندگی مجبور شد به
سر کار برود، او در شرکتی مشغول بکار شد..شوهرش یوری همیشه در خانه تنها بود.
فقط میتوانست از روی تخت سوار ویلچر شود و داخل آپارتمان گشتی بزند بعد از
مدتی دچار آشفتگی و ناراحتی اعصاب گردید. برای رفع ناراحتی به خوردن مشروب و
الکل رو آورد.....! بقدری به خوردن مشروب افراط کرد که معتاد کامل شد و
اگر کمی دیر میشد یا کم میخورد اعصابش خراب میشد و همه چیز را بهم میریخت و
میشکست....! ژانت وقتی خسته و کوفته از سرکار برمیگشت با جسم بی هوش و مست شوهرش که روی تخت افتاده
روبرو میشد.و مجبور شد بخاطر کم خوردن مشروب شیشه آن را روی یخچال
بگذارد..این کار باعث ناراحتی بیشتر یوری میشد و تمام اثاثیه منزل را بهم
میریخت...! مدیر شرکتی که ژانت در آنجا کار میکرد عاشق جمال ژانت شده بود و
روز به روز به ژانت نزدیکتر میشد. بطوریکه واقعا دلبسته او شده بود و همیشه از غمی که در دل ژانت نهفته بود شکایت داشت و
دوست داشت تا مشکل او را حل نماید....اما ژانت هیچوقت راز دل و غمش را به
مدیر شرکت نگفت...! ژانت از زندگی با یوری خسته شده بود چون همیشه با هم
دعوا و مشاجره داشتن و نمیتوانست برای شوهرش مشروب بخرد...! یوری هم از این
وضع ناراحت شده بود. روزی خانه خود را ترک و به خانه پدرش که در روستایی در مجاورت دریا بود
رفت....خوردن مشروب را ترک کرد و با کمک پدرش شروع به ورزش و توانبخشی
کرد.پدرش او را به داخل دریا میبرد تا در آب ورزش کند.....یک سال به تمرینات
ادامه داد....! ژانت تنها شده بود و مدیر شرکت هم دلباخته او شده بود و
همیشه به او لطف میکرد ....روزی مدیر شرکت به ژانت گفت که یک سوپرایزبرات
دارم....! ژانت را سوار ماشین کرد و به ویلایی بزرگ و قشنگ برد. بعد چشمان بسته ژانت را باز کرد.گفت تماشا کن این خونه را برای تو خریدم و میخواهم به تو هدیه بدهم....کلیدی را از جیبش بیرون آورد و گذاشت در دست ژانت.. ! ژانت در صداقت مدیر شرکت شکی نداشت...همانطور که قدم میزد و اطاقها را تماشا میکرد با لبخندی ظاهری در فکر یوری بود..ژانت سر دو راهی قرار گرفته بود نمیدانست کدام را انتخاب کند....!
به اطاق خواب رسیدند مدیر شرکت دیگر نتوانست خودش را کنترل کند دستش را
دور گردن ژانت انداخت و شروع به بوسیدن ژانت کرد و او را روی زمین دراز
کرد....! ژانت یک لحظه وجدانش بیدار شد و به یوری فکر کرد که چقدر همدیگر
را دوست داشتند....با زحمت زیاد خودش را از دست مدیر شرکت نجات داد و فرار کرد..! یوری هم با
تلاش زیاد و کمکهای پدرش توانست روی پای خود بایستد و با کمک عصا تا حدودی
راه برود....! ژانت به خونه پدر شوهرش رفت ...دید شوهرش روی ویلچر نشسته و
دارد با وزنه کار میکند ..پیش او رفت و دستان او را گرفت و بوسید و عذر خواهی کرد و بعد از
تعریف کردن ماجرا همدیگر را در آغوش گرفتند ...یوری بلند شد و در حالی که
دستش روی دوش همسرش بود بطرف خانه خود رفتند تا زندگی را از نو شروع کنند/
تا قسمتی دیگر خدانگهدار........همدردان محترم لطفا به صفحه عکسها بروید و نظر خود را در رابطه با حرکات زمینی بدهید...متشکرم
سلام خدمت دوستان عزیز و گرامی. بیست و چهارم آبانماه 1390 مصادف شد با سه سال نخاعی بودنم. حدوداّ سه ماهه همسرم نیز از من جدا شده.همانطور که قبلاّ اشاره کردم بهترین خاطرات زندگی رو در فصل پاییز تجربه کردم. و همچنین تلخ ترین خاطرات زندگی رو نیز در فصل پاییز داشتم. در کل فصل پاییز رو دوست دارم هم بخاطر قشنگیش هم بخاطر غروبهای غم انگیزش. اگر بگم بعد از رفتن همسرم ناراحت نبودم، دروغ گفته ام زیرا نزدیک سه سالی تو عقد بودیم و روزها و خاطره های قشنگی در ذهن و روحم مجسم و به یادگار مونده بود. مهمتر از آن روزها، لحظه هایی بود که در بستر بیماری بودم و همیشه به امید زندگی با مرگ میجنگیدم. وقتی انسان بیمار است دلش هم به همان اندازه نازک و شکستنی میشود. در تمام آن لحظه ها همسرم در کنارم بود و مدام اشک میریخت. اکنون به خدا و تقدیر و حکمت بیشتر از قبل ایمان دارم. چون در زمانی که واقعا به پرستار و یک همراه شبانه روزی احتیاج داشتم همسرم بدون هیچ کم و کاستی در خدمتم بود و از هیچ کوششی در دوره نقاهتم دریغ نکرد. وقتی از من جدا شد که دیگه زیاد به کمک کسی محتاج نبودم و میتوانستم بیشتر کارهای شخصی خودم رو بخوبی انجام بدهم. کاش کمی بیشتر تحمل داشت تا بتوانیم زندگی مشترک خود را با کمک و امید او از نو بسازیم. اما تا همینجا که تحملم کرد و منو به روزهای رو پا ایستادن رساند از او و خانواده اش سپاسگزارم و امیدوارم که به آرزوهای خود و زندگی همراه با خوشبختی نائل شود. باید اعتراف کنم بعد از رفتن او دیگر فکر و خیال و نا امیدی جای ورزش و توانبخشی را گرفت......! بر اثر بی تحرکی و درازکش بودنم مشکل دفع ادرار برایم پیش آمد..توصیف این موضوع برای مخاطبین زیاد جالب نیست اما چون بیشتر دوستان از همدردان هستند و برای کسب تجربه به خواندن این مطالب رو میاورند مجبورم به این نکته بپردازم. بعد از مدتی زمان متوجه شدم ادرارم به راحتی تخلیه نمیشود و برای تخلیه آن باید به مثانه فشار وارد میکردم که عواقب بدی دارد زیرا وقتی فشار وارد کنید ادرار به کلیه ها برگشت میکند و احتمال خراب شدن کلیه ها را به مرور زمان باعث میشود. ، چون دو سال از زدن سوند و نلاتون بیزار بودم و استفاده نمیکردم.به دکتر ارولژی مراجعه کردم و دستور آزمایش داد. پس از آزمایش و سونوگرافی مشخص شد که 80سی سی ادرار در داخل مثانه میماند. دکتر فرمودند چاره ای نیست باید از سوند استفاده کنی تا مثانه بطور کامل تخلیه شود.......! بعد از این ماجرا هفته ای سه بار سوند میزدم، اما به نظر من هیچ فرقی نمیکند زیرا بعد از زدن سوند، با خوردن یک لیوان چای یا آب دوباره سریع مثانه پر میشود......! با این شرایط فصل پاییز گذشت و زمستان سرد شروع شد. با گذشت زمان به نبودن همسرم عادت کردم و فهمیدم غصه خوردن و ورزش نکردن چیزی را عوض نمیکنه.با کمک مادرم به ورزش و توانبخشی ادامه دادم و روزها را با کار کردن توسط پارالل به شب میرساندم و شبها با وجود خستگی راحت میخوابیدم، نه آن خوابی که انسانهای سالم دارند .چون در طول شب سه بار باید برای دفع ادرار بیدار میشدم و هر دفعه نیم ساعت عذاب میکشیدم. بیمارانی مثل من فقط در ظاهر میخابیم، میخوریم، حمام میکنیم، زیرا وقتی بیمار نخاعی شروع به خوردن میکنه با سومین قاشق غذا معده اش پر میشود چون معده حالت اولیه و عادی خودش رو از دست میدهد و کوچک میشود، در نتیجه حالت تهوع صورت میگیرد....! برای حمام رفتن هم باید کسی باشه کمک کنه تا وارد حمام بشوی و لباسهایت را در بیاورد و اگر خیلی شرایط بیمار خوب باشد میتواند خودش رو گربه شور کند، تازه در هنگام حمام کردن ده بار صابون از دست انسان نخاعی فرار میکنه، نیم ساعتی باید دنبال صابون بگردی و با تلاش و تجربه خاصی صابون را به چنگ بیاوری...! تازه خودم رو با شرایط و نبودن همسرم وفق داده بودم.تا اینکه اواخر سال 90 همسرم هفته ای چند بار تماس میگرفت و بعد از احوال پرسی، پشیمانی خودش را از جدایی اعلام و با گریه و زاری فراوان تقاضای برگشت داشت . دوباره دلم آرامش خود را از دست داد و غوغایی تمام وجودم را بهم ریخته بود. هم دکترها میگن هم خودم متوجه شدم بحرانهای زندگی و استرس و وجود غم و غصه بیشتر از هر چیزی بیمار نخاعی رو تحت تاثیر قرار میده و اگر یه مدتی پیشرفتی حاصل شده باشه با کوچکترین استرس نابود و به روزهای ابتدایی نزدیک میشوی....! دقیقا شبیه بازی مار پله. که با گزیدن مار به خونه اول باز میگردی....! خلاصه خیلی درگیر موضوع شدم و تمام شبها و روزها با خودم کلنجار رفتم....! وقتی با خانواده مشورت کردم کسی راضی به برگشت همسرم نشدند....! اما خودم شخصا از سر دلسوزی و دوست داشتن زندگی اولیه ام تصمیم گرفتم که همسرم باز گردد. زیرا برایم روشن بود که همسرم به اشتباهش پی برده و این بار با چشم باز و قبول شرایط جاری حاضر به زندگی شده. علیرغم میل خانواده ام از پذیرش و بازگشت همسرم استقبال کردم و به او جواب مثبت دادم.....! البته عکس العملهای مردم و حرفهای کنایه آمیز اطرافیان را به او گوشزد کردم چون از اخلاق و زودرنج بودن او باخبر بودم...! در نهایت پذیرفت با این شرایط برگردد.....! هر دوی ما خوشحال بودیم و با نظر من قرار شد عید نوروز1391به خونه برگرده....! با این دلگرمی دور از هم زمستان را به پایان رساندیم و منتظر رسیدن سال نو شدیم....!/ تا قسمتی دیگر خدانگهدارتون